zróżnicowanym, nie zakładał z góry jednego podejścia, otwierał różnorakie możliwości. Po jednej stronie znajdował się na przykład znakomicie podbudowany erudycyjnie, uwzględniający tło epoki, portret Rimbauda sporządzony przez Miriama, po drugiej - choćby niektóre portrety Brzozowskiego. W zakończeniu swego szkicu podkreśla Miriam, że najcharakterystyczniejsza u Rimbauda była "jego absolutna jednolitość, jego zupełna identyczność jako człowieka i jako poety, jego niezmordowane i nieprzejednane dążenie do najwyższej doskonałości". I pokazaniu tych właśnie cech podporządkowany został cały wywód - zarówno wtedy, gdy przedstawiał niezwykłe komplikacje biograficzne, jak i wówczas, gdy poddawał analizie nadzwyczajne w swej oryginalności dzieło. <br>&lt;page nr=141&gt; Miriamowski portret Rimbauda rozwija się spokojnie i równomiernie. Inaczej rzeczy