Eleno z Ilnyćkich, dobrodziejko łaskawa!<br>- Pani Eleno! - uśmiecham się znacząco. - Czegoś tu jakby brak!<br>Łaskawa piękna Elena przerywa mi gestem.<br>Nie muszę niczego tłumaczyć!<br>Wybiega do kuchni i oto już wraca z poczęstunkiem! Na drewnianej rzeźbionej tacy zdobna cynowa kwarta!<br>Niesie ostrożnie i powoli, by nie uronić ni kropli.<br>Zapach idzie ku mnie, aż dreszcz idzie po plecach.<br>- Trafiłam? - śmieje się. - Widzę! Oto połowa naszych dziejów.<br>Aqua vitae, woda życia, okowita. Ile dała zwycięstw!<br>Praszczury pijali ją łapą, cum mano, wprost z dębowej kufy, a w taką noc jak dzisiejsza pan brat pił z panem bratem, jeśli jeden nawet hetmanem był