jak gdyby z obowiązku.<br>- Mój mały! - posłyszał chirurg szept i z jeszcze większą czułością przywarł do mokrej, pokrytej łzami skóry. Jak przez mgiełkę zobaczył szeroko otwarte, utkwione w sufit oczy. Nagle poczuł wstrząs, a ręka, obejmująca go za szyję, zwolniła go, a nawet z siłą odepchnęła.<br>- Na miłość boską! Ktoś idzie po schodach - syknęła Rebeka i szybkim ruchem poprawiła na kolanach suknię. Chirurg odwrócił głowę w kierunku drzwi. Ale nic prócz wiatru nie było słychać.<br>- To ci się tylko wydało - powiedział spokojnie, chłodnym tonem tak jak podczas operacji, gdy musiał opanować zdenerwowanie zmęczonych asystentów. Sam zaś w głębi również podzielał niepokój