historycy medycyny piszą jako o podstawie wiedzy współczesnej. Oto one: Giovanni Battista Confalonieri De vini natura disquisitio (Bazylea, 1535), Guglielmo Gratarolo De literatorum et eorum (Paryż, 1562), Leonardo Fioravanti De capricci medicinali (Wenecja, 1565), Michele Mercati Vino contra la peste (Rzym, 1576), Cesare Crivellati Trattato dell'uso et modo di dare il vino nelle malattie acute (Rzym, 1600). Przykłady mnożą się z każdym stuleciem, zwłaszcza we Francji, gdzie w połowie XIX wieku zajął się sprawą sam Ludwik Pasteur, który uczył swoich rodaków nie tylko tego, jak należy dbać o winnice, ale też jak należy ich owoce po fermentacji przechowywać (pasteryzacja). A tak