latach następnych sztuki wydał w 1834 roku pod prowokującym tytułem Spektakl w fotelu; na pierwsze miejsce został w nim wysunięty najpóźniej powstały Lorenzaccio. I rzeczywiście, mimo że dramat był i jest wysoko oceniany, wystawiono go dopiero w 1906 roku z Sarah Bernhardt w roli tytułowej. Ale z punktu widzenia inscenizacji ilość odsłon jest właściwie jedynym ważniejszym śladem buntu autora, manifestacją jego duchowej wolności. Podobnie wątłe były - o czym pisałam w rozdziale dotyczącym Wiktora Hugo - ślady nowatorstwa w jego sztukach późnych, z "teatru na wolności". Teatr z konkretną wizją inscenizacji był jakby nadal wpisany w ich umysły.]<br>Dekoracje u Krasińskiego są utrzymane