tym momencie czytelnik nieuchronnie zapuszcza się w domniemania, które zapewne nie były przez autorkę planowane jako składnik reakcji wirtualnego odbiorcy. Jakim sposobem udało się pisarce tak doskonale zbratać z klasą pracującą? Czyżby także przychodziła na zebrania nie umyta?<br> Okazuje się jednak, że cały opis zebrania potrzebny tu jest raczej jako ilustracja dość oczywistej tezy: ludzka rzeczywistość jest bardziej skomplikowana, niż wolno to przyznać pisarzowi-socrealiście. Prawdziwy pisarz, oznajmia Christa Wolf w ramach samokrytycznej dygresji, powinien śmiało podejmować próby wkroczenia "w ten niemal nieprzebyty labirynt motywów i kontr-motywów, działań i przeciwdziałań [...] nadawać większy wymiar [to enlarge] życiu ludzi skazanych z pozoru