a nawet studiuję literaturę na ich temat. Na dowód - przytoczę, co przed dwudziestu blisko laty wyczytałem w książce cenionej historyczki i krytyczki sztuki Alicji Kępińskiej "Nowa sztuka. Sztuka polska w latach 1945-1978", (str. 256): "Działalność Krzysztofa Wodiczki, poprzez postępującą aktywność redukcyjną zmierzającą do wyabstrahowania kolejno linii i iluzji z iluzyjnego rysunku, aby z kolei odłączyć linię od iluzji i skonkretyzować się jako przedmiot wizualny odnoszący się tylko do swojej własnej istoty, nosi znamię postępowania właściwego redukcji transcendentalnej w rozumieniu husserlowskim". Mimo tak mądrych komentarzy doszedłem do wniosku, że rysunek stołka, wykonany przez Wodiczkę na ścianach w kącie galerii w taki