sceniczną zaczynały wypełniać interesująco dekoracje i rekwizyty, wszelkie "efekty" odciągały uwagę widza od słowa. Co więcej, groziło fatalne zafałszowanie dzieła poety - przez niewłaściwy sposób gry i dekoracje nie pasujące do tekstu. Toteż romantycy, od Schleglów po Mickiewicza, marzyli o genialnej iluzji - o spektaklu wiernym słowu, a przenoszącym widza w krainę imaginacji i mitu.<br>W dyskusjach powracały stale te same podstawowe problemy. Przede wszystkim - sprawa miejsca słowa w teatrze. Nowości hałaśliwego popularnego teatru były dla poetów bulwersujące. Dlatego najważniejsze kampanie romantycy staczali w imię prawdy w teatrze. Pod pojęciem "prawdy" kryły się równolegle dwa sensy. Szło o możliwie prawdziwe odzwierciedlenie rzeczywistości ("koloryt