obok". Z drugiej jednak strony świat czasu i świat przestrzeni są jednym obszarem, na którym może ona się realizować. Dylemat polegający na buncie przeciw czasowi i przeciw przestrzeni wraz z jednoczesną koniecznością ich akceptacji jest źródłem przenikającego &lt;page nr=178&gt; każdą miłość cierpienia. Autentycznym sposobem istnienia kochającego Ja aksjologicznego jest akceptacja cierpienia, będącego immanentnym składnikiem jego żywej miłości.<br><br>III<br><br>Ja aksjologiczne jest transcendentne i irrealne, to znaczy "pozaświatowe" i pozaczasowe. W świecie realnym, w którym pojawiają się sytuacje konkretnego zobowiązania, może ono dzięki procesom solidaryzacji i swoistego urealnienia przybierać postać ("sens") "Ja lekarza", "Ja duchownego", "Ja ojca", "Ja matki", "Ja robotnika" - słowem, którejś z