W rezultacie Polska otrzymała pożyczkę (zwaną stabilizacyjną) w wysokości 71,3 mln dolarów (62 mln dolarów i 2 mln funtów szterlingów). Udział amerykański wynosił 47 mln dolarów. Partycypował w tej operacji także Bank Francuski, który uruchomił rezerwy kredytowe i zaprosił inne banki do przystąpienia do konsorcjum. Wielkość pożyczki nie była imponująca, jednak jej rola w procesie sanacji gospodarki polskiej była ważna. Rząd polski zgodził się na przyjęcie na okres trzech lat doradcy amerykańskiego Charlesa Deweya, który też czuwał nad racjonalnym spożytkowaniem pożyczki.<br>Charakterystyczny był stosunek Piłsudskiego do napływu kapitału amerykańskiego do Polski i do samego Deweya jako "stróża" pożyczki. Marszałek wyczulony