powiedziała.<br> Raptem spostrzegłem, jaka jest mizerna.<br> Jakby mi się dopiero teraz oczy otworzyły - na jej zabiedzoną<br>twarz.<br> Czyż możliwe, żebym w ciągu wielu wizyt patrzył na nią i niczego<br>nie dostrzegał?<br> Ależ tak, mój ty Boże, prócz siebie nie dostrzegałem nikogo i<br>niczego!<br> Mogłaby się spalić na moich oczach!<br> Byłem impregnowany jak zimny drań, poza mną nic mnie nie<br>wzruszało.<br> A teraz siedzę półżywy z rozpaczy, ściskając poręcz ławki, nie<br>mogąc oderwać spojrzenia od twarzy mojej żony, wyostrzonych rysów, cieniów, <br>śladów tego, co ją pustoszyło.<br> Ze wszystkich tworkowskich przeżyć najcięższe było właśnie to, gdy uświadomiłem <br>sobie, że napiętnowałem ją swoim obłąkaniem