mszach łacińskich op. 49 z lat 30-ych realizuje odmienną koncepcję formy. Przede wszystkim poszczególne części główne nie są powiązane materiałowo, wyjąwszy części skrajne ­ Kyrie i Agnus (oprócz op. 49 nr 6 oraz 3), co stanowi zamknięcie formalne całej kompozycji. Natomiast powiązania obejmują struktury wewnętrzne części, nie zawsze jednak wszystkich: inaczej mówiąc stopień integracji wewnętrznej może być różny. Jest to widoczne w mszy nr 6 z op. 49 (1939): <br>Poszczególne części tej mszy integruje wewnętrznie głównie kategoria modyfikacji, nieco rzadziej ­ wariacji. Charakterystyczna jest tu budowa odcinkowa, szczególnie eksponowana w częściach rozbudowanych tekstowo ­ Gloria i Credo. Zwłaszcza w Credo odcinki następują po sobie