ta, zawierająca syntezę jego dotychczasowych studiów nad gospodarką kapitalistyczną, równie dobrze mogłaby się nazywać &lt;hi rend="italic"&gt;"teorię stagnacji gospodarczej"&lt;/&gt;. Długofalowy rozwój gospodarki kapitalistycznej, a nawet samo jej przejście do fazy poprawy koniunktury w przebiegu cyklu, w przedstawionym tu ujęciu były możliwe tylko w wyniku działania czynników &lt;hi rend="italic"&gt;"na wpół egzegenicznych"&lt;/&gt;, takich np. jak innowacje technologiczne. <br>Prawdopodobnie z tego właśnie powodu teoria Kaleckiego aż do połowy lat sześćdziesiątych była przyjęta dość chłodno. Począwszy od powojennego ożywienia w rozwiniętych krajach kapitalistycznych utrzymywało się wysokie zatrudnienie i wysoki stopień wykorzystania aparatu wytwórczego, przy odczuwalnym wzroście gospodarczym, przerywanym łagodnymi tylko recesjami. Niemal wszędzie panował też nastrój optymizmu i