z początkiem XVI w. rozwinęli filologiczne studia trójjęzykowe (łacina, greka, hebrajski) i jęli się przekładów Starego Testamentu bezpośrednio z hebrajskiego, a Nowego z greckiego. W tym czasie Kościół katolicki obstawał przy Wulgacie, aż wreszcie uchwały soboru trydenckiego uznały ją za wersję autentyczną i obowiązującą przy tłumaczeniach na języki współczesne. Dla innowierców przeciwnie - był to tekst pełen skażeń, niedokładności, wymagający poprawek i uzupełnień przeprowadzonych z tekstami oryginalnymi w ręku. Z natury rzeczy prace nad nowym przekładem wymagały czasu i wysiłku. Tymczasem przekłady z Wulgaty już istniały, i choć przestarzałe i pod względem językowym archaiczne, mogły po pewnych poprawkach posłużyć za podstawę dla