Chłopak i dziewczyna balansują w ryzykownych pozach nad brzegiem basenu tak, żeby do niego nie wpaść. Mały chłopak umiera, starszy układa mu ręce na piersiach butem: czule i brutalnie naraz. Obrazy tasują się i znikają jak w wideoklipie, działają nastrojem, emocjami bardziej niż jakąkolwiek narracją fabularną. Dla mnie spektakl był interesujący, namiętny - i kompletnie nieczytelny znaczeniowo; nie bez zazdrości słuchałem podczas festiwalowych spotkań, jak młodsi wyczytują tu rozmaite, całkiem konkretne treści w zakodowanym pokoleniowo, trudnym do złamania kodzie.<br><br>Nawet oni jednak niewiele treści potrafili &lt;orig&gt;zdeszyfrować&lt;/&gt; z długiej i stricte formalnej etiudy, jaką na inaugurację Festiwalu przedstawił Anatolij Wasiliew, legendarny już rosyjski