pomocy. Co więcej, objawia się w swej pokraczności i nieudaniu. Nie może dłużej ukryć, że najbardziej zależy mu na tym, aby ludzie uznali w nim właśnie dziwaczność, pokrętność, osobliwość - wszystko, co różni go i oddala od społecznej przeciętności.<br>Naśladownictwu przeciwstawia zatem oryginalność, ładowi - autentyczność, konwencji - natężenie osobistego wyrazu... Jest to istotnie droga, którą od przeszło stu lat postępuje sztuka.<br>Lecz cóż to? Artysta spełnił swoje marzenie: narzucił się ludziom jako osobowość. Dotąd lekceważony, ledwie dostrzegany, zdobywa - jak Gombrowicz po roku 1956 - rozgłos. Grozi mu nawet, co prawda niedługo, że zostanie dumą narodu! Powinien być szczęśliwy. Czy nie pragnął stać się &lt;q&gt;"na