tam za wszelką cenę. Gdy tylko się ściemniło, ruszyłam na drugą stronę. Nikt już nie strzelał, a rzeka musiała być płytka w tym miejscu albo bezwiednie płynęłam. Skręciłam w lewo, a potem w prawo, na główną drogę Skobełki. Psy Kalinca mnie znały i tylko niechętnie warknęły.<br><br>Kalinec stał na środku izby, a Kalincowa za jego plecami, i patrzyli na mnie zdziwieni. Czy jest tu moja mama? - spytałam. Nie ma. To ja na nią zaczekam. Szczo znaczy zaczekasz? - zniecierpliwił się Kalinec. Przecież zgodziliście się nas ukryć, mnie i mamę. Kalinec i Kalincowa spojrzeli po sobie. Tak, ale zmenył dumku. Miał na sobie