także wiem... niejedno - uśmiechnęła się chytrze. - Choć akurat w tym wypadku sprawa jest bardzo prosta: mój zastępca, pan... no! - pstryknęła lekko palcami, grając ostentacyjnie zapomnienie nazwiska - no, jakże wy go tam zwiecie?<br>- Soliter.<br>- Voila! Otóż po prostu pan S. pokazał mi twój scenariusz.<br>- Ach, więc to pani sprawka! - zaśmiałem się jadowicie. - To pani kazała zatrzymać! No no, ładnych rzeczy człowiek się dowiaduje.<br>- Ja? - wykrzyknęła wesoło. - Nie mam z tym nic wspólnego.<br>- Jak to nie? Przecież słyszę: pokazał pani scenariusz...<br>- I co niby z tego wynika?<br>- Po co miałby to robić, jeśli nie tylko po to, by pani podjęła decyzję?<br>- Podjęłam. Pozytywną