będzie uparty. No, proszę... Jakub, Jakub...<br>Wypięty pantofelek Adeli drżał lekko i błyszczał jak języczek węża. Mój ojciec podniósł się powoli ze spuszczonymi oczyma, postąpił krok naprzód, jak automat, i osunął się na kolana. Lampa syczała w ciszy, w gęstwinie tapet biegły tam i z powrotem wymowne spojrzenia, leciały szepty jadowitych języków, gzygzaki myśli...&lt;/&gt;<br><br>&lt;page nr=65&gt;<br>&lt;div type="story" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;Traktat o manekinach&lt;/&gt;<br>Ciąg dalszy<br>Następnego wieczora ojciec podjął z odnowioną swadą ciemny i zawiły swój temat. Lineatura jego zmarszczek rozwijała się i zawijała z wyrafinowaną chytrością. W każdej spirali skryty był pocisk ironii. Ale czasami: inspiracja rozszerzała kręgi jego zmarszczek, które rosły jakąś ogromną wirującą grozą