iskrze, która "gdy się przedłuża, rozpala - / Stwarza i zwala". Można oczywiście rozumieć to tylko w kontekście słów bezpośrednio potem następujących jako możliwość "rozniecenia, rozpalenia" jakichś mocy przez "zbratanego z ludem" Konrada. Ale można też - nawiązując do wcześniejszego wyobrażenia niejednolitości czasu - zachwycić się mocą wyobraźni, "rozciągającej" na czas nieokreślony iskrę, podobnie jak wyobrażamy sobie ową trwającą tysiące lat pierwszą sekundę istnienia wszechświata. Jedno drugiego nie wyklucza.<br>Gdy Byron pisał Manfreda, miał bezpośrednio za sobą okres kilku lat bliskiej współpracy z Drury Lane, i choć nie przeznaczał dramatu na scenę, to "widział" go oczyma człowieka teatru; kosmos, widziany i słyszany przez bohatera, jest