ów widok przystanąłem ze ściśniętym sercem.<br> Czterech moich towarzyszy niosło mary, na których spoczywał<br>Dziadek wyciągnięty jak na żołnierskim, polowym łóżku.<br> Oblicze miał szare, spowite całunem śmierci, mizerne.<br> Okrutna w nim zaszła przemiana.<br> Widziałem dumny jego profil, wysokie czoło, lecz to, co było<br>niezłomne i harde w tym człowieku, stopniało, jakby rozpływając się w<br>żałości.<br> Wąs mu oklapł, wargi drżały.<br> Był to zewłok Dziadka, zewłok, który płakał na marach.<br> Nieśli je zgarbieni moi towarzysze, wśród nich zasmucony książę i<br>Jasieńku-Rozkwitały-Pąki-Białych-Róż, ten poczerwieniał i sapał.<br> Z pulsującą dziurą w czole dźwigał suche ciało i kości<br>Najjaśniejszej Rzeczypospolitej.<br> Zasuszone