powojennej. Nie przekładał dokumentu na literaturę (pomińmy na razie ich format); prozę beletrystyczną zaczął w miejscu, do którego doszedł w notatniku faktów i myśli. Symptomatyczne wydaje się być zakończenie "dziennika dziennikarza" Tadeusza Sobolewskiego, autora zaniepokojonego niejasnością historycznego statusu, powtórkowością tej lekcji urządzonej społeczeństwu. Wojna to, czy gigantyczne studium wojskowe?<br> Nastroje, jakby się szło na śmierć za ojczyznę, a idzie się na manifestację. Otóż dziennik ten kończy się opisem pogrzebu Mirona Białoszewskiego. Śmierć autora Pamiętnika z powstania warszawskiego przypomina, czym była poprzednia sytuacja historyczna rodząca dzienniki i pamiętniki wojenne.<br> Niezależnie od uświadamiania sobie tego stanu rzeczy dokumentacja najnowszego nieszczęścia narodowego przegrała pisarską