brązowe drzwi pokoju numer 39. Zdjął płaszcz i rzucił na łóżko. Stanął przed oknem, z którego widać było tył obdrapanej kamienicy. A jednak - myślał dalej, przypomniawszy sobie sekretarkę ministra - ona też właściwie była bardzo przeciętna. Ale gdy stanęła wtedy profilem, przez chwilę była nawet piękna i głos też miała przyjemny - jaki głos ma ta z portretu? Pewnie sypia z tym bubkiem w pomarańczowym garniturze.<br>Na tę myśl Orłowskiemu zrobiło się bardzo smutno: ujrzał nagle całe, pełne poświęceń (przynajmniej w swoim mniemaniu - ale czy sam minister tego nie potwierdził?) życie dla wiedzy i ojczyzny. Wyżył się w tropieniu, zapisywaniu, obserwowaniu zjawisk, notowaniu