łaski, musiały, zdaniem Kościoła, doprowadzić zawsze jedynie do grzechu, zaślepienia i obłędu. Co więcej, Kościół zachodni z pewnym niedowierzaniem patrzył na zdobywanie owej łaski w odosobnieniu, na załatwianie rachunków między Bogiem i duszą ludzką w czterech ścianach. Ecclesia miała być pośredniczką, rozdawczynią łask poprzez ustanowione w tym celu sakramenty. I jakkolwiek rozum ludzki nie był otoczony pogardą, to zawsze miał to być rozum, chodzący ścieżką zakonu Pańskiego, rozum - wyrażając się językiem doktorów Kościoła - prześwietlony słońcem nadprzyrodzonej wiedzy. W tej nieufności do ludzkiego uposażenia w przymioty zdrowego sądu, w odwoływaniu się nie do wyczucia przeciętnego człowieka, ale do zdania Ecclesiae militantis - wyraża