drzwi, a potem oddalające się kroki. <br>Szybko. Teraz szybko. Na tapczan, do okna, na parapet i... niechcący strącam ten nieszczęsny alpejski fiołek. Huk rozbitej doniczki niesie się po podwórku, narasta echem... i nie wiem, skąd on już jest przy mnie, ściąga mnie z parapetu, zamyka okno, rzuca na tapczan, wisi jakoś dziwnie nade mną z rękami rozpostartymi nad moją głową, dygocze cały: <br>- Jak mogłaś? Ewa!... Jak mogłaś?... <br>- Dlaczego wróciłeś?... Dlaczego? <br>- Ewa... jak mogłaś? <br>- Komu potrzebne jest moje życie? <br>- Mnie! <br>- Tobie?! <br>- Ewa... Uwierz... będziesz zdrowa!...<br>I wtedy wyrwał się ze mnie krzyk tłumiony przez nie kończące się dni i noce:<br>- Nie mów