działalności parku narodowego, można śmiało nazwać dewastacją unikalnego, niskoenergetycznego ekosystemu. Głównym celem było wówczas udostępnienie jaskini jak największej liczbie zwiedzających. W latach siedemdziesiątych, gdy poznano ogrom zmian spowodowanych przez działalność człowieka, przyszedł czas na refleksję.<br>Od lat osiemdziesiątych głównym zadaniem służb parku w zakresie zarządzania podziemnymi zasobami przyrodniczymi jest restauracja jaskini. Po pierwsze zabrano się za asfaltowe ścieżki. Przy pomocy wolontariuszy zerwano i wyniesiono z jaskini cały asfalt i zastąpiono go betonem. Zrobiono to, gdyż mokra nawierzchnia asfaltowa była zbyt śliska i niebezpieczna, a także ze względu na wchodzące w skład asfaltu węglowodory, które są silnie toksyczne i mogłyby mieć wpływ