z nimi opłatkiem proboszcz. Niektórzy ocierali łzy, zrobiło się nagle serdecznie, choć smutno.<br> - No tak - powiedział Surma - nie ma już Warszawy. Nie ma naszych domów. Nic nie ma.<br> Marta nie rozumiała przez chwilę, gdzie jest i co się z nią dzieje. Prawie do fizycznego bólu odczuła brak Konrada. Niby na jawie zobaczyła i odczuła chłód nie dogrzanego mieszkania na Kruczej, ubogie, jakże pamiętne niespodzianki. Układano je pod niewielką gałązką choiny, umieszczaną w garnku-siwaku pośrodku wigilijnego stołu. Irenka pierwszy raz w życiu ma olbrzymią, wystrojoną choinkę, próbowała się pocieszyć. Czując, że coś dławi ją w gardle, że ogarnia ją nastrój trudny