związkowej POP, nie wiem, nad czym tam radzono i do jakich samokrytyk dochodziło, bo partia wymagała spowiedzi i samokajania się przed innymi. Oczywiście nie zawsze i nie od wszystkich. Z okazji jakichś większych wydarzeń szły polecenia z KC, jak należy postąpić w danym przypadku. Tak było z Tadeuszem Hołujem, który jawnie wypowiedział się przeciw nagonce na marszałka Tito. No, to już była większa heca i nie dała się ukryć przed pozostałymi członkami Związku, nie mającymi nic wspólnego z partią.<br>Hołuja "wystąpiono" z partii, co było równoznaczne z szykanami, jak zakaz druku, zajmowania jakichkolwiek stanowisk, jak odebranie mu dotychczasowego, wygodnego mieszkania itd