dzierżawca jechać do Kępna, mil piętnaście... z wełną... niby, za pańszczyznę... bez zapłaty!... Widzieliśta, mil piętnaście!<br>Dopieroż rozwiązały się języki. Jeden przez drugiego, w słowach pochopnych i wartkich albo znów zająkliwych i nieskładnych, utyskujących rozwlekle lub zwięźle -- przypominać poczęli a wyrzucać, co kto miał na sercu... Zrobił się gwar i jazgot głosów wielorakich pomstujących z przyrodzonego chłopskiego nałogu i tej jakiejś gryzącej potrzeby wyżalenia się przed kumem, przed krewniakiem i sąsiadem.<br>&lt;page nr=74&gt; Nacichło dopiero, gdy w drzwiach alkierza ukazał się stary Deczyński z Kazimierzem. Powitano ich życzliwym pomrukiem i zrobiono miejsce za stołem.<br>- Moje ludzie! - ozwał się Matus, stateczny, od innych wymowniejszy