piasku. Jest to niepojęta złośliwość i beznadziejna, głupia zabawa. Bardzo by mu to pomogło, gdyby mógł zdjąć głowę i nosić ją pod pachą jak Samuel Zborowski w dramacie Słowackiego. Mógłby się wtedy zwlec z łóżka, nogi bowiem posiada sprężyste.<br>Ostrożnie, obawiając się bólu, ulepił kilka słów ustami i odważył się je wymówić.<br>- Gdzie ja jestem? - szepnął cichutko.<br>- W domu, chłopcze najmilszy, w domu - odpowiedział prędko pan profesor. - Rozbili ci głowę, ale Wandzia cię przyniosła.<br>W pierwszej chwili pojął mętnie, pomieszawszy zasłyszane wyrazy, że Wandzia rozbiła mu głowę z niewiadomego powodu i w niewiadomym celu.<br>&lt;page nr=85&gt; Zaczął się zastanawiać głęboko nad tym niepojętym