znane kawałki. De Pasandżer Iggi Popa miał wiele bisów.<br>Zaciekłość Drzeźniaka była wprost proporcjonalna do sterty zażaleń, jaka piętrzyła się na biurku dzielnicowego. Ich treść oddawała Golgotę lokatorów, a Gomorę Drzeźniaka. Dzielnicowy był bezradny i rozkładał ręce. Stwierdzał, że ręce ma związane i że ręce od wszystkiego umywa. Sprawę ucinał jeden jedyny świstek papieru, oczywiście załatwiony na lewo, w którym informowano o neurotycznej dolegliwości Zygmunta Drzeźniaka. Niby rzadko spotykanej, niby nieuleczalnej. Zresztą, w mniej oficjalnym postskriptum do diagnozy psychiatra sugerował, że w dzisiejszych czasach słuchanie hymnu państwowego trzeba uznać za przejaw zanikającego, acz wielce pożądanego patriotyzmu. Nawet wykonany sprejem którejś ciemnej nocy