wzorzec doświadczeń szkockich, szwajcarskich i węgierskich, wartych upowszechnienia na polskim gruncie, to jakieś nieporozumienie.<br>O sile piłkarskiej Szwajcarii można się było przekonać wiosną, kiedy ekipa &lt;name type="person"&gt;Jerzego Engla&lt;/&gt; dokopała jej cztery do zera. Od odprawiania egzekwii za duszę &lt;name type="person"&gt;Gustava Sebesa&lt;/&gt; mijają dziesięciolecia, a nad Dunajem jakoś nie widać godnych spadkobierców wspaniałej jedenastki z &lt;name type="person"&gt;Kocsisem&lt;/&gt;, &lt;name type="person"&gt;Puskasem&lt;/&gt; i &lt;name type="person"&gt;Bozsikiem&lt;/&gt; w rolach głównych. Szkoci? Oni najlepiej wiedzą, jak dawno minęły sukcesy &lt;name type="org"&gt;Celtiku&lt;/&gt;, &lt;name type="org"&gt;Glasgow Rangers&lt;/&gt; i &lt;name type="org"&gt;Aberdeen&lt;/&gt; w klubowej rywalizacji na Starym Kontynencie.<br>Najmocniejsze ligi europejskie, a to z nich powinno brać się przykład - grają najnormalniej, tradycyjnie. Bez żadnych wydumanych podziałów. Czy ktoś pomyślał, że drużyny