XVIII-wiecznych postaci typowych, ukazują - wedle Schlegla - różnorodność (czasem nawet osobliwość i dziwaczność) wynikającą z głębokiej znajomości ludzi. Szekspir rysuje człowieka jako indywidualność, takiego "jaki jest"; tym świetniej, że nie tylko na podstawie jego własnych wypowiedzi, lecz i z odbić w słowach innych osób dramatu. Stąd autentyzm: <q>„<gap> nie tylko jednako prawdziwie przedstawiony został król i żebrak, bohater i łobuz, mędrzec i głupiec; nie tylko przenosi się w odległe epoki i obce nacje; przy pozornym pogwałceniu praw kostiumu opisuje nam trafnie ducha dawnych Rzymian, Francuzów przedstawionych w wojnie z Anglikami <gap>. Nie tylko formuje ludzi, otwiera bramy magicznego świata duchów, wywołuje upiory