popielniczka pełna. Niech pan już wreszcie idzie. Siedzi pan i siedzi...<br>Nie, ja nie płaczę, ja nigdy nie płaczę...<br>Niech pan jeszcze zostanie. Opowiem panu o Edith Piaf.<br>Ines! Podaj panu wreszcie kawę.<br>Niech pan pali, skoro pan lubi. Może i ja spróbuję... <br>&lt;page nr=33&gt; Nigdy nie paliłam.<br>A ona też paliła, jednego za drugim, zupełnie tak jak pan. Przyszła i usiadła tam, pod tym lustrem, tam gdzie zawsze siada pani Greffer. Od razu ją rozpoznałam.<br>Lustro jeszcze wtedy nie było pęknięte. To była zima i ona weszła zmarznięta, i usiadła, to było bardzo dawno temu, niedługo po tym, jak przyjechaliśmy z Polski. Wyglądała bardzo