wdzięczność. Podczas rozmowy przyciskałem mocno słuchawkę do ucha.<br>- Dziękuję z głębi serca dziękuję - powtarzałem. Jedna, dwie, pięć, dziesięć sekund jego milczenia. Potem:<br>- A więc czekam.<br>Wylatuję z pensjonatu. W minutę jestem na placu Villa Fiorelli. Autobus ucieka mi sprzed nosa. Walę na plac Ragusa, gdzie są taksówki. Nie ma ani jednej. Zawracam. Wreszcie coś jedzie. Filobus. Wskakuję. Koło Dworca Głównego wyskakuję. Łapię taksówkę. Po paradnych, półkolistych schodach przed wejściem do Gregoriany wbiegam. Do tych drzwi. Na koniec ustępują. Hol. Na prawo portiernia, gdzie urzędują dwaj młodzi jezuici, jeden przy centrali telefonicznej. Drugi w informacji. Widzę go. On - mnie. Kłaniam się. Podchodzę