Tworzyła się sytuacja psychiczna, w której obozowy koszmar przekształcał się w straszną zjawę senną, przeżywaną w stanie półświadomości, natomiast świadomość koncentrowała się na życiu uczuciowym.<br>Jeżeli więzień został wyrwany ze struktury rodzinnej, w której pełnił funkcję głównego opiekuna i obawiał się, że tej funkcji nikt za niego nie będzie pełnił, jego cierpienia się potęgowały, lecz równocześnie wzmacniała się wola życia. Czuł się swoim bliskim niezbędny. Mobilizował siły psychiczne i dopiero w stanie skrajnego wyczerpania fizycznego poddawał się nieuchronnej konieczności. Każdy sygnał, że ludzie najbliżsi dają sobie bez niego radę, zmniejszał cierpienie, lecz równocześnie zmieniały się motywacje: stawał się człowiekiem oczekującym od nich