Tu już jej losy zaczynają splatać się z moimi. Latem 1949 roku chodziliśmy po Paryżu, dokąd przyleciałem w drodze z Ameryki do Polski. Nela wiodła żywot wprawnego głodomora, za jakieś grosze wynajmując pokój w słynnej ruderze malarzy La Cité Falgui`ere i zarabiając trochę w stacji Polskiej Akademii Umiejętności u jej dawnego profesora, Wędkiewicza. Lubił ją jednak i popierał ówczesny ambasador Jerzy Putrament, obiecując jej lektorat w Lyonie. W mojej z nią przyjaźni nie było podtekstu erotycznego. Mieć kogoś, z kim można było mówić absolutnie szczerze o sytuacji politycznej w Polsce, było dla mnie wyjątkowo cenne. Te parę tygodni to był Paryż