szabli husarskiej pozostały tylko niektóre elementy (będące właśnie wyjściowymi do wykształcenia się nowych form rękojeści). Te rękojeści, różniące się od klasycznych jedynie pewnymi drobiazgami konstrukcyjnymi, miały przykładowo:<br>- wystające zanitowanie trzpieniem głowni na głowicy;<br>- pionowe, a nie poziome karbowanie trzonu;<br>- obustronne poziome obłęki przy jelcu (spełniające funkcję tarczek ochronnych);<br>- tylne ramię jelca zwieńczone nie klasycznym młotkiem wypukłym na zewnątrz, a formą kulki, półkuli itp.;<br>- trzon rękojeści od wewnątrz nie wymodelowany równo w pionie, lecz z wybrzuszeniem - w celu lepszego uchwytu;<br>- delikatniejsze wąsy.<br>Znacznie bardziej zmienione są rękojeści, w których zespół cech typowych dla klasycznej XVIII-wiecznej szabli husarskiej był właściwie punktem wyjścia