zaliczyć występowanie długich (czasami aż przesadnie) jelców o równie długich wąsach, które niekiedy mają paluchy powstałe z wywiniętego górnego, na ogół wewnętrznego wąsa - ale też i w postaci odrębnego elementu nałożonego na krzyż. Z takim odrębnym paluchem nakładanym na ramię jelca spotykamy się powszechnie właściwie dopiero przy szablach husarskich. Takie jelce były najbardziej jednolite u szabel typu drugiego, mając kształt przeważnie równego i minimalnie zwężającego się pręta. Natomiast jelce szabel typów pierwszego i drugiego miały często kształt rozszerzającego się obustronnie elementu (od wąsów aż do końców ramion) w postaci owalu bądź ścięć pod kątem rozwartym. Forma ta nie wykluczała oczywiście występowania