Jestem tak wyczerpana i osłabiona, że siostrę Monikę widzę jak przez mgłę.<br> Nawet Monika, która jest przyzwyczajona do mojej twarzy, wykrzywionej grymasem bólu, patrzy na mnie z przestrachem.<br> Boję się, że obwieści mi tajemnicę ukrywaną przez lekarza, powie mi to, na co czekam z taką bojaźnią.<br> Wiem, dobrze wiem, że jeśli nie dzisiaj, to za kilka dni powiedzą mi o tym.<br> &lt;page nr=55&gt;<br> A ja przecież muszę skończyć, muszę uporać się ze sobą, muszę to swoje życie zobaczyć jeszcze raz od nowa...<br> Muszę skończyć notatki, które w tej chwili są moją koniecznością, jedyną potrzebą...<br> Kiedy poddaję się wspomnieniom, nawet nie odczuwam bólu, tłamszę