Szczwana kobieta zdążyła już poznać słabostkę jurnego kochanka. Odmawiała mu kapryśnie swoich względów, uprzykrzała mu życie dąsami i biadoleniem, aż w końcu doprowadziła do tego, że dla świętego spokoju wypaplał jej prawdę:<br>- Żelazo nigdy nie postało na głowie mojej, bom jest nazirejczyk, to jest poświęcony Bogu z żywota matki mojej; jeśliby mi głowę ogolono, odejdzie ode mnie moc moja i ustanę, i będę jak inni ludzie.<br>Dalila zawiadomiła natychmiast swoich rodaków, aby co rychlej przyszli z przyrzeczoną nagrodą pieniężną. Potem na swoim łonie ukołysała Samsona do snu i kazała balwierzowi ostrzyc mu głowę. Zbudziwszy go, odepchnęła z pogardą od siebie i