na cały język literacki) trwało niezmiennie i zachowywało w społeczeństwie, mówiącym już kompletnie inaczej, swój dawny prestiż i swe uprawnienia. Nie ulega wątpliwości, że język literacki w Polsce popadał w inercję, stawał się fetyszem kulturalnym, sławionym zresztą przez poezję. <br>Pada on dopiero wraz z umasowieniem kultury, a tym samym i języka "ogólnego", zapoczątkowanym w okresie stalinowskim, rozwijanym zaś po Październiku przez oświatę powszechną, masowe czytelnictwo, teatr, kino, a zwłaszcza telewizję. Dzięki nim następuje integracja kulturalna kraju, obejmująca również i wieś. Zanikają dialekty wiejskie i stare gwary miejskie, rozwijają się natomiast żargony, języki zawodowe, środowiskowe, subkulturowe. Niemal wszyscy mówią językiem tzw. ogólnym, lecz