badaczy jest dość zgodna co do tego, iż Kuria Rzymska, przekonana, że najpilniejszą sprawą jest stłumienie rewolucji francuskiej, <page nr=196> patrzyła na rozbiory jako na fakt godny ubolewania, ale w skali ogólnoeuropejskiej drugorzędny i nieunikniony. Rzym zawiódł się na współpracy z monarchiami katolickimi: we Francji rok 1789, w Austrii zaś wspominany już "józefinizm" przyczyniły się poważnie do podkopania wpływów Kościoła oraz ograniczenia przywilejów kleru. W tej sytuacji na plan pierwszy wysuwały się państwa niekatolickie, takie jak Prusy i Rosja, z którymi papiestwo zaczęło szukać zbliżenia jako z potęgami zdolnymi się oprzeć rewolucyjnej Francji. Na ołtarzu tego zbliżenia, przeceniając złudnie możliwości kompromisu, składano katolicką