wysiłkiem uwalniał się z męczącej, namolnej uwięzi, aby przy następnym kroku zapaść się ponownie w beznadzieję. I nie ten wysiłek fizyczny męczył go najbardziej. Lękał się. Bał się owego miejsca, gdzie dojść musiał. Strach, ten najgorszy, strach ze snów, towarzyszył mu w drodze. Bał się tak, jak ludzie boją się jutrzejszego dnia. Bał się tego, że istnieje, że idzie, że ma coś do spełnienia w niewiadomym. Wokół było duszno i lepko od przymusu. Trafił potem do jakiegoś miasta, wynaturzonego, olbrzymiego, nad którym unosiło się mnóstwo samolotów przedziwnych jak oceaniczne ryby. Jechał tam szybko windą, uciekał, prosił o coś ludzi zgromadzonych na