swoją tożsamość i wyrazistość, głównie z powodu presji kultury masowej. Po trzecie wreszcie: obecne pokolenie młodzieży akademickiej traktuje uczelnię w sposób pragmatyczny, czyli oczekuje od niej odpowiedniego poziomu nauczania, a nie zagospodarowywania czasu wolnego przez studenckich działaczy kulturalnych.<br><br>Czy wynika stąd, że do lamusa historii odesłać należy studenckie kluby, majowe juwenalia, kabarety i teatry? Gdzieżby tam! Przykłady z innych stron świata pokazują, że nawet w krajach o najsurowszej gospodarce rynkowej może swobodnie i z pożytkiem rozwijać się kultura uniwersyteckich &lt;orig&gt;kampusów&lt;/&gt;, stwarzająca szansę dla talentów i instrumentów. Nasz polski problem w tej mierze polega na tym, że w pewnym momencie pozostałości kultury