publicznością, i zadowala się tym, co mierne, oczywiście, sobą być nie może. I tutaj, właśnie w tym negatywnym kontekście, ujawnia się jeszcze jedna strona młodopolskiej estetyki ekspresyjnej: ekspresywizm był nie tylko koncepcją dotyczącą znaczeń i sytuacji dzieła sztuki, był także podstawą ich oceny. <br>Charakterystyczne, że głosy tego rodzaju pojawiają się już w latach dziewięćdziesiątych. Obok wzmiankowanych artykułów Kotarbińskiego i Jabłonowskiego, czy pamfletu Jellenty na tandetę literacką, trzeba tu wymienić dwa ważne szkice Ignacego Matuszewskiego &lt;hi&gt;Estetyka i publiczność w końcu XIX wieku&lt;/&gt; oraz &lt;hi&gt;Czciciele tandety&lt;/&gt;. Matuszewski ma wyraźną świadomość, iż pojawienie się sztuki, która spotka się z szeroką aprobatą, a jednocześnie nie