zaś musiał zadbać o utrzymanie rodziny - rodziców i dwojga rodzeństwa. Znał angielski i francuski. Dzięki temu znalazł pracę w jednej z zagranicznych organizacji humanitarnych. W jeden dzień Ismael mógł zarobić tyle, ile urzędnik z ministerstwa w miesiąc. Uchodził więc za szczęściarza. W ciągu dnia Ismael był przewodnikiem zagranicznych dziennikarzy po kabulskich ruinach. Tłumaczył na angielski przerażające opowieści ich mieszkańców. Wieczorami pracował jako stróż i telefonista w biurze Międzynarodowego Czerwonego Krzyża w śródmiejskiej dzielnicy Szahr-e Nau.<br>Odwiedzałem go tuż przed godziną policyjną, by omawiać plany na następny dzień, a także by z jedynego w okolicy telefonu satelitarnego, którego był operatorem, nadać