het, precz!", i "Leci liście z drzewa", i najpiękniejszą na świecie kolędę "Bóg się rodzi...", i powtarzałam jak modlitwę "Nie rzucim ziemi skąd nasz ród". Na lekcjach u pani Tołwińskiej mówiło się po rosyjsku, ale za to na pauzach - szeptem po polsku; na jedną z guwernantek za plecami wołało się "kacapka", a z religijnych różnic nie robiono problemu, więc trzy mamine siostry zdołały ukończyć chlubnie, choć nie tak ambitnie, ten sam dostojny i z gruntu katolicki instytut.<br>Tak mieszały się u nas i zazębiały wszystkie te niespokojne z pozoru kręgi wyznań i wiary: biały baranek wskakiwał na stół obok srebrnej menory