tę kamerę i po co te zbliżenia? Obraz drży, ujęcie jest robione ze strasznie długiej lufy, powietrze faluje od ciepła świec i pochodni. Widać wyraźnie, bo rzecz ukazywana jest na wielkim zbliżeniu, nawet twarz nie mieści się cała w kadrze i brana jest z ostrym bocznym światłem, jak papieżowi z kącika ust spływa strużka śliny: wolno osiąga masę krytyczną i odrywa się przezroczysta lepka breja, a biedny papa Wojtyła próbuje powiedzieć parę składnych zdań na zakończenie Drogi krzyżowej. Rzeczywiście jest z nim bardzo źle. <br>A realizatorzy są bezwzględni. Okrutni. Wytrzymują całą wędrówkę śliny od pojawienia się blikującego bąbelka aż do spłynięcia