realizmu, czy raczej naturalizmu scenicznego. Umieją mówić wiersz, któremu towarzyszy ekspresja mimiczna, gra rekwizytem, sytuacja sceniczna. U Racine'a nie ma nic - nic poza tą gładką, chłodną wstęgą trzynastozgłoskowca. Nb. polski trzynastozgłoskowiec i tak już bardzo przybliża Racine'a polskiej tradycji scenicznej. Jest znacznie swobodniejszy i rozlewniejszy od aleksandrynu, którego strome, ostre kadencje jeszcze bardziej krępują aktora. Ale i tak widać jak nasi aktorzy szamoczą się w tym klasycznym gorsecie: Danuta Szaflarska próbowała go zmiękczyć swym kameralnym wdziękiem - była bardziej molierowska niż racine'owska, Igor Śmiałowski tchnął w niego swój romantyczny, ułański trochę zapał. Jedna Irena Eichlerówna wiedziała, że jej zadaniem jest nie grać